ඒ කතාව එලෙසම තබාගෙන අපි දැන් අංගං ශාස්ත්‍රය තහනම් වීම හා ඒ සම්බන්ධව පර සුද්දන් කළ කෙනෙහිලිකම් මදක් විමසා බලමු. 1815 උඩරට ගිවිසුමෙන් තමන්ගේ සිතැගි පරිදි පර සිද්දන් වැඩ නොකරමින් ගිවිසුම කඩ කරනු දුටු අපේ වීරවරුන් වෙල්ලස්සේ කැරැල්ල ගොඩනගමින් කැප්පෙටිපොල, කොහුකුඹුරේ රටේ රාල, කොන්ගාලේ ගොඩ බණ්ඩා වැනි වීරවරුන්ගේ ශක්තිය හා මරණයට බිය නැති කම හෙවත් රට ජාතිය වෙනුවෙන් තිබූ අප්‍රත්‍රිහත දෛර්ය සුද්දන්ට පෙන්වීමට සමත් විය. සිංහලයාට මෙතරම් වීරත්වයක් උද්දාමනය වූයේ කුමක් නිසා දැයි අධ්‍යයනය කළ පර සුද්දන් ඊළඟට අත තැබුවේ එවන් ශක්තියක් අප තුළ ඇති කරන්නට හේතුවූ අංගම් ශාස්ත්‍රයටයි. එහිදී අංගං ශාස්ත්‍රය මෙරටින් අතුගා නොදැම්මොත් මේ රට සුද්දන්ට අවශ්‍ය ලෙස පාලනය කළ නොහැකි බව ඔවුන් තේරුම් ගෙන තිබුණි. මේ පිඹුරුපත් සැකසීමේ දේශද්‍රෝහී ක්‍රියාවට අපේ දීන සිංහලයන්ද උඩගෙඩි නොදුන්නා නොවේ. ඒ පර සුද්දන්ගෙන් ලාභ ප්‍රයෝජන ලබා ගැනීමේ පරගැති අශාව නිසාවෙනි. එවැනි උන්හට පසුකාලයක මේ රට සුද්දෝ දමා යන විට මේ රට තවදුරටත් කෙලසන්නට මේ රටේ පාලන තන්ත්‍රය භාර දී ගිය බවද සැබෑ ය.
අංගම් ශාස්ත්‍රය කෙසේ හෝ 1818දී තහනමට ලක් කරන ලද අතර අප හෙළ සටන් පරම්පරාවල බොහෝ අයගේ දණහිසින් පහළට වෙඩිතබා තැන තැන මරා දමන්නට විය. මේ ක්‍රියාවලිය 19 වන සියවස පුරාවටම සිදු වූ අතර අප අංගං ශිල්පය ඉතාමත්ම රහසිගතව හා වනවැදීමෙන් ආරක්ෂා කර ගැනීමට අපට සිදු විය. අප එක් පරම්පරාවක් විසින් එලෙස කැලෑ වැද සිට සඟවා තබන ලද යක්ෂ ගෝත්‍රික භාෂාවෙන් ලියන ලද නිල සටන් ගැන ලියැවුණ පුස්කොල ග්‍රන්ථයක් අපට හමුවන්නේ බොහෝ මෑත කාලයේ දී කැලේදී ගල්ගුහාවක් තුළ මියගිය අප සටන් ශිල්පියෙකුගේ ඉතිරිවූ ඇටකටු හා හිසකෙස් කොටස් කිහිපයක්ද සමගිනි. එසේ වූ ඉතිහාසයක් සහිත අංගං ශාස්ත්‍රයේ අතිශයින්ම අවාසනාවන්ත යුගයක් ලෙස 19වන ශතවර්ෂය පෙන්වා දිය හැකිය.
තහනම් වූ අංගං හා තහනම් නොවූ චීනඩි?
රාජා විසින් ඉහත පුවත් පත් ප්‍රකාශයේ කරන ලද ප්‍රකාශය නැවතත් බුද්ධිමත්ව සලකා බලමු. “එයත් එක්ක ඒකාලේ කණ්ඩායමක් ඉඳල තියෙනවා. බලපිටියේ බොනියෙල් මැන්දිස්, ගම්පහ සවරින් අප්පු, සේදවත්තේ ජෝන් සිංක්ඥෝ, වැල්ලගාව දම්මෝරුව අප්පු, කුරුවිට පපිලියන බණ්ඩාර,.. මේ හැමෝම හොඳ දක්ෂ සටන් ශිල්පියෝ ඒ කාලේ හිටපු.“. මේ කියන පුද්ගලයින් ජීවත් ව සිටිය යුත්තේ 19වන ශත වර්ෂයේ වන අතර එසේ නම් සුද්දන් අංගම්පොර ගැසට් නිවේදන මගින් තහනම් කර “බකන් නිලාගෙන“ හිටියා විය යුතුය. මන්ද අංගං තහනම් කොට වසර 20ක් 30ක් යන්නටත් කලින් පඳුරු ගානට අංගං ශිල්පීන් “චණ්ඩිකම්“ කරනු දකිද්දී සුද්දන් බලා හිටියේ උන් මේ රටේ පාලන තන්ත්‍රය භාරගෙන නොසිටියා විය යුතු ය. අපේකම විනාශ නොකලා විය යුතු ය. සිංහලයා විනාශ නොකොට සිංහලකම විනාශ කිරීම සිදු නොකලා විය යුතුය. එසේ නම් මේ කතා කරන 19 වන ශතවර්ෂයේ අංගං ශිල්පීන් කවුද? පිළිතුර සෙවීම පසෙක තබා නැවතත් එම ලිපියේ පහළ කොටස කියවා බලමු.
සුද්දන් තහනම් කළ අංගම්වලින් සුද්දන් ආරක්ෂා කිරීම ?
“එක්දහස් නවසිය හැට හයේ අවුරුද්දේ තමයි මම මුලින්ම රැකියාවකට ගියේ. ඒ රඹුක්කන්ද වත්තේ වතු අධිකාරී ඩෙස්ෆර්ඩ් බැරි කොකින් කියන මහත්තයාගේ පුද්ගලික ආරක්ෂක නිලධාරියා විදිහට. ඒ කාලේ අපිට බොහෝම බැරෑරුම් අවස්ථාවලට මුහුණ දෙන්න වුණා. ශිෂ්ටාචාරකමෙන් අඩු දඩබ්බර වැඩ වලින් වැඩි මිනිස්සු තමයි ඒ කාලේ වතුවල හිටියේ. ඔවුන් පාලනය කරපු සුදු මහත්තුරැන්ටත් සමහර අවස්ථාවල ඒ අයව පාලනය කරගන්න බැරි වුණ අවස්ථාථා තිබුණා. ඒ වගේ අවස්ථාවලදී වත්තයි, හාම්පුතාවයි, රස්සාවයි තුනම ආරක්ෂා කරගන්න වුණේ අපට. මේ ශිල්පයට පිං සිද්ධවෙන්න තමයි ඒ ඕනෑම අභියෝගයකට මුහුණ දෙන්න අපට පුළුවන් වුණේ.“ මේ රාජා වික්‍රමාරච්චිගේ වචනයි. සුද්දන් ආරක්ෂා කිරීමට තමන් දන්නා ශිල්පය භාවිතා කරමින් තමන් විසින් සිංහලුන්ට තඩිබෑ බව නොවේද ඔහු මේ නොකියා කියන්නේ. තවත් වචනයකින් කියනවානම් සල්ලි වෙනුවෙන් සුද්දාගේ පශ්චාත් භාගය ලෙවකමින් උන්ට විරුද්ධව ගිය අපේ මිනිස්සුන්ට පහර දී සුද්දාව ආරක්ෂා කලේ තමන්ගේ ශිල්පයෙනි. අද ඔහු එයට කියන්නේ අංගම් කියා ය.
දන්නා චීනඩි වල නොදන්නා ව්‍යායාම
“ඇත්ත වශයෙන්ම කියනවා නම් එදා අද වගේ විශේෂ ව්‍යායාම් කියලා දෙයක් අපිට තිබුණේ නෑ. වත්තේ පිටියේ, කුඹුරේ කමතේ හොඳට ඇඟ මහන්සි වෙන්න අපිට හොඳ හැටියට වැඩ තිබුණා. අපි වැඩ කළා. ඒ වැඩ කටයුතු වලින් අපට හොඳ ව්‍යායාම් ලැබුණා.“ මේ රාජාගේ තවත් මුග්ධ ප්‍රකාශයකි. කරාතේ වැනි ක්‍රීඩාවක් ගණයට ගැණෙන එනම් යුධමය සටන් ක්‍රමයන් නොවන ප්‍රාථමික සටන් ක්‍රම වලදී පවා යම් ආකාරයක ව්‍යායාම ක්‍රමයක් තිබෙන අතර ඒවා ශරීරයේ ක්‍රියාකාරීත්වය හොඳින් අධ්‍යයනය කොට සකස් කොට ඇති අතර ඒවායින් සිදු වන්නේ සාමාන්‍ය වෙහෙස වීමක් පමණක් නොවේ. අපට පසක් වී ඇති කරුණු අනුව රාජා දන්නේ චීනඩි වන අතර අපේ දැනුම නිවැරදි නම් චීනඩි වලද ව්‍යායාම ක්‍රම ඇත. දැන් දැන් රාජා චීනඩි වත් නිවැරදිව දන්නේ ද යන්න සැකයකි. රාජා කියන ඉලව්වේ දී ඔහුට ශාරීරික ව්‍යායාම නොදුන්නානම් ඔහුගේ ශරීර ශක්තිය හා ශරීරයේ නම්‍යශීලීත්වය ගැන කවර කතාද? රාජා සිතා සිටින ආකාරයට සටන් කලාවකදී ව්‍යායාම යනු වෙහෙස මහන්සි වීම ය. හති වැටෙනවා නම් කෝකත් ව්‍යායාමයක් යයි ඔහු තමන් ළඟට එන කුප්‍රබුද්ධ ගෝලබාලයන්ට කියනවා සැක නැත. උන් ටික දවසකින් මීට වඩා හොඳයි කරාතේ කළා නම් කියා යන්න යනවාද ඇත. ඊට පසු උන් අංගම් කියන්නේ හරිම ප්‍රාථමික සටන් ක්‍රමයක් යයිද සමාජය අභිමුඛයේ දෙසාබානවා ඇත.
මෙසේ එදා එනම් 2003දී දිවයින පුවත් පතට මුග්ධ ප්‍රකාශයක් කළ මෙම චෞරයාගේ අතිපෞරාණික සටන් ක්‍රමයේ යම් වෙනසක් 2009 වන විට සිදු වී ඇති බව පෙනේ. මොහු සමඟ අසෝකා දිසානායක නම් විශ්ව කැළණිය විශ්ව විද්‍යාලයෙහි ලලිත කලාවේදී ශාස්ත්‍රපති කථිකාචාර්ය වරිය සමඟ පනාවල ගුරුගෙදර සබරගමු නැටුම් පර්යේෂණ හා පුහුණු මධ්‍යස්ථානයේදී 2009.05.27 දින ලබා දුන් සාකච්ඡාවේදී අඩංගු කරුණු ඇතුළත් “අංගම් සටන් කලාව සහ බෙර වාදනය“ නම් වන ලිපියේ දී ඔහු තමන්ගේ සටන් ක්‍රමයේ යොගා ව්‍යායාම හා භාවනා ක්‍රම ඇති බව ප්‍රකාශ කරයි.
විශේෂ ව්‍යායාම ක්‍රමයක් නොමැතිව එදා චීනඩි උගත් රාජාට දැන් දැන් නිශ්චිත ව්‍යායාම ක්‍රමයක් පමණක් නොව විෂය නිර්දේශයක් ද ඇති බව ඉහත ලිපියට ඔහු ලබා දී ඇති තොරතුරු වලින් පැහැදිලි වෙයි. තුම්මුල්ල පැනීම ආදී වූ චීනඩි නිර්දේශයක් ගැන ඔහු මෙහිදී ප්‍රකාශ කරන අතර ව්‍යායාම ලෙස ඇත්තේ නමක් නොමැති භාවනා ක්‍රමයක් හා ඉන්දියානු යෝගා ව්‍යායාම පමණි. එයින් පැහැදිලි වන කාරණය නම් රාජාගේ අංගම්පොර කාලයෙන් කාලයට වෙනස් වෙමින් පවතිත අතර තමන්ට කැමති ආකාරයට වෙනස් කර ගත හැකි බවයි. කෙසේ වෙතත් සාමාන්‍ය පාඨකයා අවබෝධ කොට ගත යුත්තේ අංගම් සටන් කලාව වසර දස දහස් ගණනක් පැවතුනේ මේ ආකාරයට එක් එක් අයට කෑලි කෑලි එකතු කොට විකෘති කිරීමට ඉඩදී නොව හෙළ ඍෂිවරුන් විසින් නිර්දේශිත ව්‍යායාම ක්‍රම හා පුහුණු කිරීමේ ක්‍රමවේදයන් ඒ ආකාරයෙන්ම එදත් අදත් අනුගමනය කිරීමෙන් බවයි. (මෙම විෂය නිර්දේශය ගැන වැඩි විස්තර මෙතනින් බලන්න)
පරම්පරාවේ චණ්ඩිකම් හා කරුණාපාලගේ චීනඩි නෑකම
ඉහත කරුණු කාරණා සලකා බැලීමේදී 19 වන ශතවර්ෂයේදී පැවති සුද්දන් ආරක්ෂා කිරීම උදෙසා භාවිතා වූ සුද්දන් විසින් ප්‍රිය කළ සටන් ක්‍රමය අංගම් වනවාද නැද්ද යන්න පිළිගැනීම බුද්ධිමත් පාඨකයාට භාර කරමු. තහනම් යුගයේදී පඳුරු ගානට සටන් කරුවන් ප්‍රසිද්ධ වූයේ නැති අතර එම යුගයේ අංගම් වල හිදැස පිරවීම උදෙසා චීන වෙළෙඳුන් විසින් ඉන්දියානු සටන් ක්‍රමවල මිශ්‍රණයක් ලෙස ලංකාවේ නාටාමීන් වැනි රස්තියාදු කාරයින් හට වැඩිමනක් පුහුණු කරන ලද චීනඩි නොමැතිනම් චීන චෙම්පෝ නම් සටන් කරුවන් නම් ලංකාවේ පහතරට ප්‍රදේශවල බහුල විය. ඔවුන්ගේ සටන් ක්‍රමය අංගම් තරම් ප්‍රභල නොවීම නිසාවෙන්ම හා ඔවුන් ඉතිහාසයේ එකඳු ජාතික සටනකට හෝ කැරැල්ලකට උදව් නොකළ නිසාවෙන් සුද්දන්ට එය ගැටුලුවක් නොවී ය. තුම්මුල්ල පැනීම, පුඩි නමින් හැඳින්වූ ගැට සෙල්ලම් ආදී සංකල්ප වලින් යුක්ත මෙම සටන් ක්‍රමය තුළ ඉන්දියානු මලයාලම් සටන් ක්‍රමවල එන කඩු සටන්, සුරුට්ටුවාල් සටන්, පිහි සටන් වැනි දේ ඇතුළත් විය. සැබෑ අංගම් ශිල්පීන් තම අනාගත පරම්පරාව ආරක්ෂා කරනු වස් නිහඬ වන විට සටන් කරුවන් නොව “චන්ඩි“ බවට පත් වූයේ ඔවුන් ය. රාජා එම “චන්ඩි“ පරම්පරාවක් බව ඔහුගේ වචන වලින්ම පැහැදිලි වේ. “එයා සුද්දන්ගේ පාලන කාලේ බොහෝම චණ්ඩිකම්, වීරක්ම කරපු කෙනෙක්.“ ඒ රාජාගේම වචන ය.
සිරි කොතලාවල නම් ව්‍යාපාරිකයා විසින් අංගම්පොර සම්මේලනයක් හදා ගෙන කරුණාපාල වැනි අධම චීනඩිකාරයින් අංගම්පොර ශිල්පීන් ලෙස ලොවට හඳුන්වා දෙන විට ඒ සම්මේලනයට රිංගා ගත් රාජා චීනඩි සටන් ක්‍රමය අංගම්පොර ලෙස පැකට් කොට විකිණීම හවුලේ ආරම්භ කරන ලදී. “අපි දැනට මේ ශිල්පය නැවත නගාසිටුවීමේ අදහසින් ජාතික අංගම් ශිල්ප කලා සම්මේලනය කියල සම්මේලනයක් ඇති කරලා තියෙනවා. එහි සභාපති වශයෙන් කටයුතු කරන්නේ සිරි කොතලාවල කියල මහත්තයෙක්. කෝට්ටේ සටන් පරම්පරාවෙන් පැවතෙන කරුණාපාල කියල මහත්තයෙක් තමයි උප සභාපති වශයෙන් කටයුතු කරන්නේ.“ රාජා ඒ ගැන පුරාජේරු කීවේ ඒ ආකාරයෙනි. දීකිරිවලට බලල්ලුත් සාක්ෂිලු කියන්නේ මේවාට ය.
‘වේල් පෙරහරවල්වල‘ තප්පුව ගසමින් ගිය අංගම්පොර?
රාජා නැමති මෙම චෞරයා සතුව පවතින්නේ සැබෑ අංගම් ශිල්පයද නොමැති නම් දකුණු ඉන්දියානු සම්බවයක් හා ද්‍රවිඩ උරුවක් සහිත සටන් ක්‍රමයක්ද නැද්ද යන වගට තවත් එක් ප්‍රභල සාක්ෂියක් ඉහත ලිපියේ මැද කොටසේදී කියවෙන නැටුම් හා අංගම් අතර ඇති සම්බන්ධය පැහැදිලි කිරීමට උත්සාහ කරන මෙම කොටසින් මොනවට ඔප්පු වේ. අංගම් ශිල්පීන් හා නැටුම් ශිල්පය අතර සම්බන්ධතාවක් ඇති බව දන්නා රාජා එය වඩා ප්‍රභලව ප්‍රකාශ කිරීමට ගොස් ප්‍රකාශ කරනුයේ “තප්පු කියන තාල භාණ්ඩයක රිද්මයට අනුව තමයි මේ නැටුම් නැටුවේ. ඉස්සර නම් ගමේ ගොඩේ පිංකම් පෙරහරවල්වල, වේල් උත්සවවල මේ නැටුම් දකින්න තිබුණා.“ කියාය. කොට්ටෝරුවා කොට කොටා ගොස් කෙසෙල් ගසට කෙටූ වග දැන් පැහැදිලිය. නැටුම් ගැන ටිකක් කියා නැවතුනා නම් තිබුණි. නමුත් වඩා හොඳින් කියන්න ගොස් හොට ගලවාගන්න බැරි තරමටම ඇණ ගත්තා කීවොත් නිවැරදි ය. රබානක හැඩයකින් යුත් තප්පුව නොහොත් තප්පට්ටම් යන රබාන ගසමින් පෙරහැරවල්වල ගියේ සිහලුන් නොවේ. දෙමළුන් ය. මෙම තප්පුව යනු කුමක්දැයි දැන ගැනීමට මෙම යොමුවට යන්න. මේ සඳහා අර්ථකථනය මෙසේ ය. “Thappattam is practiced among the suppressed classes of the people of the Tamil Nadu. The subtle form of dance accompanied by captivating music, is an ancient rural folk art which is even now popular in urban slum areas in villages.“ දවුල, ගැටබෙරය හා යක් බෙරය වැනි දේශීය බෙර තිබියදී අංගම් ශිල්පීන් දෙමළ තප්පුව ගැසීමට කිසිදු සාධාරණ හේතුවක් හෝ න්‍යායාත්මක පදනමක් නැත.
එසේම වේල් පෙරහරවල්වල අංගම්පොර ශිල්පීන් නැටුවේ නැත. එසේ නැටුවේ චීනඩි කාරයින්ය. නුවර පෙරහැර වැනි බෞද්ධ සංස්කෘතියට ආවේණික වූ පෙරහැර තිබියදී ද්‍රවිඩයන්ගේ වේල් පෙරහැරවල නැටීමට තරම් අංගම් ශිල්පීන් දීන වූයේ නැත. අනෙක් කරුණ වන්නේ අංගම් ශිල්පීන් කිසිඳු අවස්ථාවක පෙරහැරවල්වල නැටීම සිදු නොකළා යන කාරණයයි. නැට්ටුවා ඇතැම් විට අංගම් ශිල්පියෙක් විය හැකි වුවද ඔහු පෙරහැරට ගියේ නැට්ටුවෙක් ලෙස මිස අංගම් ශිල්පියෙක් ලෙස නොවේ. එසේ යාමට හැකියාවක්ද එදා තිබුණේ නැත. මන්ද අංගම් ශිල්පීන් දුටු තැන වෙඩිතැබීමට සුද්දන් නියෝග කොට තිබූ යුගයක එවැනි ප්‍රසිද්ධ පෙනී සිටීමකට හැකියාවක් නොතිබීමයි. අදටත් තප්පුව ගසමින් වේල් පෙරහැරවල්වල නටමින් යන ද්‍රවිඩයින් තේ වතු ආශ්‍රිතව මොනවට දැකගත හැකි ය. දෙමළුන්ගේ පශ්චාත් භාගයට වඳිමින් උන්ගේ පෙරහැරවල්වල යාමට හෝ උන්ගේ බෙර ගැසීමට හෝ උන්ගේ අවි ආයුධ භාවිතයට හෝ කිසිඳු උවමනාවක් සැබෑ අංගක්කාරයින්ට තිබුණේ නැත. ඒ බව මෙවැනි හොරුන්ගේ මායාවලට හසුවන හුදී ජනයා පැහැදිලිවම අවබෝධ කොට ගත යුතු වන්නේ ය.
මෙම පිටුවේ අඩංගු මෙම කරුණුවලට අමතරව චීනඩි විෂය නිර්දේශය, අපූරු ආයුදේ, අපූරු නිල ශාස්ත්‍රය, මගඩි නැටුම් වැනි වෙනත් පිටුද කියවා අප හෙළිදරව් කරන මෙම කරුණු පසක් කරගන්නා ලෙස ඔබගෙන් ඉල්ලා සිටිමු.
මෙසේ එදා එනම් 2003දී දිවයින පුවත් පතට මුග්ධ ප්‍රකාශයක් කළ මෙම චෞරයාගේ අතිපෞරාණික සටන් ක්‍රමයේ යම් වෙනසක් 2009 වන විට සිදු වී ඇති බව පෙනේ. මොහු සමඟ අසෝකා දිසානායක නම් විශ්ව කැළණිය විශ්ව විද්‍යාලයෙහි ලලිත කලාවේදී ශාස්ත්‍රපති කථිකාචාර්ය වරිය සමඟ පනාවල ගුරුගෙදර සබරගමු නැටුම් පර්යේෂණ හා පුහුණු මධ්‍යස්ථානයේදී 2009.05.27 දින ලබා දුන් සාකච්ඡාවේදී අඩංගු කරුණු ඇතුළත් “අංගම් සටන් කලාව සහ බෙර වාදනය“ නම් වන ලිපියේ දී ඔහු තමන්ගේ සටන් ක්‍රමයේ යොගා ව්‍යායාම හා භාවනා ක්‍රම ඇති බව ප්‍රකාශ කරයි.
පරම්පරාවේ චණ්ඩිකම් හා කරුණාපාලගේ චීනඩි නෑකම
 |
| ගෙදරට අඳින සරමකින් සැරසී සිටින මොහු අතැත්තේ පෙරියවාලු නොහොත් පෙරිය කඩු නම් ද්‍රවිඩ කඩුවකි. |
සිරි කොතලාවල නම් ව්‍යාපාරිකයා විසින් අංගම්පොර සම්මේලනයක් හදා ගෙන කරුණාපාල වැනි අධම චීනඩිකාරයින් අංගම්පොර ශිල්පීන් ලෙස ලොවට හඳුන්වා දෙන විට ඒ සම්මේලනයට රිංගා ගත් රාජා චීනඩි සටන් ක්‍රමය අංගම්පොර ලෙස පැකට් කොට විකිණීම හවුලේ ආරම්භ කරන ලදී. “අපි දැනට මේ ශිල්පය නැවත නගාසිටුවීමේ අදහසින් ජාතික අංගම් ශිල්ප කලා සම්මේලනය කියල සම්මේලනයක් ඇති කරලා තියෙනවා. එහි සභාපති වශයෙන් කටයුතු කරන්නේ සිරි කොතලාවල කියල මහත්තයෙක්. කෝට්ටේ සටන් පරම්පරාවෙන් පැවතෙන කරුණාපාල කියල මහත්තයෙක් තමයි උප සභාපති වශයෙන් කටයුතු කරන්නේ.“ රාජා ඒ ගැන පුරාජේරු කීවේ ඒ ආකාරයෙනි. දීකිරිවලට බලල්ලුත් සාක්ෂිලු කියන්නේ මේවාට ය.
‘වේල් පෙරහරවල්වල‘ තප්පුව ගසමින් ගිය අංගම්පොර?
එසේම වේල් පෙරහරවල්වල අංගම්පොර ශිල්පීන් නැටුවේ නැත. එසේ නැටුවේ චීනඩි කාරයින්ය. නුවර පෙරහැර වැනි බෞද්ධ සංස්කෘතියට ආවේණික වූ පෙරහැර තිබියදී ද්‍රවිඩයන්ගේ වේල් පෙරහැරවල නැටීමට තරම් අංගම් ශිල්පීන් දීන වූයේ නැත. අනෙක් කරුණ වන්නේ අංගම් ශිල්පීන් කිසිඳු අවස්ථාවක පෙරහැරවල්වල නැටීම සිදු නොකළා යන කාරණයයි. නැට්ටුවා ඇතැම් විට අංගම් ශිල්පියෙක් විය හැකි වුවද ඔහු පෙරහැරට ගියේ නැට්ටුවෙක් ලෙස මිස අංගම් ශිල්පියෙක් ලෙස නොවේ. එසේ යාමට හැකියාවක්ද එදා තිබුණේ නැත. මන්ද අංගම් ශිල්පීන් දුටු තැන වෙඩිතැබීමට සුද්දන් නියෝග කොට තිබූ යුගයක එවැනි ප්‍රසිද්ධ පෙනී සිටීමකට හැකියාවක් නොතිබීමයි. අදටත් තප්පුව ගසමින් වේල් පෙරහැරවල්වල නටමින් යන ද්‍රවිඩයින් තේ වතු ආශ්‍රිතව මොනවට දැකගත හැකි ය. දෙමළුන්ගේ පශ්චාත් භාගයට වඳිමින් උන්ගේ පෙරහැරවල්වල යාමට හෝ උන්ගේ බෙර ගැසීමට හෝ උන්ගේ අවි ආයුධ භාවිතයට හෝ කිසිඳු උවමනාවක් සැබෑ අංගක්කාරයින්ට තිබුණේ නැත. ඒ බව මෙවැනි හොරුන්ගේ මායාවලට හසුවන හුදී ජනයා පැහැදිලිවම අවබෝධ කොට ගත යුතු වන්නේ ය.
මෙම පිටුවේ අඩංගු මෙම කරුණුවලට අමතරව චීනඩි විෂය නිර්දේශය, අපූරු ආයුදේ, අපූරු නිල ශාස්ත්‍රය, මගඩි නැටුම් වැනි වෙනත් පිටුද කියවා අප හෙළිදරව් කරන මෙම කරුණු පසක් කරගන්නා ලෙස ඔබගෙන් ඉල්ලා සිටිමු.
